Inhoud

Blaricum is een plaats en gemeente in de Nederlandse provincie Noord-Holland.

De eerste vermelding van Blaricum in de archieven dateert volgens dr. A.J.C. de Vrankrijker van 1343. De naam zou kunnen worden verklaard uit de samenstelling van de persoonsnaam Bladheri, met het achtervoegsel -inga en het woord heem (woonplaats). De aardrijkskundige woordenboeken geven verder nog de namen Blaercom, Blarikom en Blaren om het dorp aan te duiden.

Blaricum ligt in de landstreek het Gooi. Net als het nabijgelegen Laren is het van oorsprong een brinkdorp waarvan nog veel boerderijen bewaard zijn gebleven. Rond het begin van de twintigste eeuw vestigden zich in Blaricum veel rijke Amsterdammers en kunstenaars, waardoor het dorp sterk in aanzien steeg.

Oorspronkelijk was Blaricum een nederzetting van boeren, die woonden in plaggenhutten en eenvoudige boerenwoningen. In de tiende eeuw of misschien zelfs eerder, vestigden de eerste mensen zich in het Blaricumse heide- en bosgebied. De streek werd toen nog Naerdincklandt genoemd. Later werd dat Gooiland.

De eerste bewoners ontgonnen de woeste gronden voor het boerenbedrijf, met veeteelt op de gemeenschappelijke wiede en schapen op de heide. De boeren hielden zich bezig met plaggen steken voor het vee op stal en het inzaaien en oogsten van akkertjes. Vele eeuwen lang vormde de agrarische productie het belangrijkste middel van bestaan in de Gooise dorpen. Blaricum groeide uit tot een mooi brinkdorp, dat tot 1920 zijn oorspronkelijke agrarische karakter wist te behouden en ook nu nog bekend staat als het fraaiste dorp van de streek. Blaricum staat op grond van zijn agrarische verleden ook model voor de erfgooiers, die in het gevecht om het dagelijks bestaan moesten opboksen tegen woeste natuur, hardvochtige overheersers en vele aanvallen van buitenaf.

Omstreeks 1875 begon de ontdekking van het Gooi en met name Blaricum. Kunstenaars, schrijvers, dichters, intellectuelen en rijke Amsterdammers zochten er hun toevlucht. Daardoor veranderde de samenlevingsopbouw.
De levenswijze van niet-Blaricummers was anders dan die van de oorspronkelijke bevolking. Rondom Blaricum zijn de heiden en de engen op vele plaatsen veranderd in de riante villabebouwing. Om het unieke dorpskarakter te behouden is de kern van Blaricum in 1967 aangewezen als beschermd dorpsgezicht in de zin van de Monumentenwet.
De jongste ingrijpende verandering in de maatschappelijke structuur dateert uit 1973. Toen werd de wijk Bijvanck gebouwd om te kunnen voorzien in de woningbehoefte. De voortschrijdende industrialisering en verstedelijking verminderden het aantal boerenbedrijven.

Het wapen van Blaricum werd op 14 april 1897 door de Kroon aan de gemeente verleend. De formele beschrijving van het wapen luidt: ?In zilver, een uitgerukte korenbloemplant met drie bloemen van lazuur, de stengel en wortel van sinopel?.
De drie blauwe korenbloemen op een zilveren veld in het wapen herinneren aan het agrarische verleden.